انتشار مطلب اینجانب در شماره قبلی ماهنامه صبح میمه تحت عنوان "اختلافات میمه و وزوان بایونسکویی شدن حل می شود؟! "، در بین برخی از مخاطبان گفتمانی انتقادی درپی داشت که براین محورها استوار بود:
* اختلافات نداریم
* اختلافات بزرگ نمایی شده است
* مقاله نوعی پیشداوری درخصوص مشکلات است
* اصلا با وزوان حرفی نداریم!
البته محوری که بنده در مقاله به دنبال آن بودم این بود که چرا دوشهر میمه و وزوان به اختلافات ریز ودرشت خود پایان نمی دهند و علی الحال اختلافات و سوء تفاهمات موجود به سود وضرر چه کسانی (چه مناطقی ) تمام می شود؟ به بعبارتی ؛ داستان دوشهر واقعا چه سرانجامی خواهد داشت؟
برای پاسخ به این سوالات، بیایید روی مساله کمی بیشتر تمرکز کنیم:
علاقه مندان به این مرز وبوم به خوبی می دانند دو شهر تاریخی میمه و وزوان به عنوان بدنه اصلی بخش ، اختلافاتی درظاهر دارند که درگذر زمان ودر پی اندیشه و تفکر شخصیت ها و مسئولان رخ داده است . مسئولانی که اکثرا بومی نبوده اند . مسئولانی که برای رتق و فتق امور بخش، هیچگاه خود را درگیر اختلافات جزئی دوشهر نکردند و بیشتر تمرکز بر کلیات را پسندیدند . درحالی که جزئیات کم کم در گذر زمان به معضلات کلی تبدیل شد و مسائلی که پیشینیان ما با جلسه ای درمنازل بزرگان حل می کردند کم کم به نشست های استانی ، جلسات شوراها ، سخنرانی ها و تریبون ها و فضای مجازی کشیده شد. اما حقیقت امر اینکه مردم دوشهر سالیان سال است درکنار یکدیگر زندگی مسالمت آمیزی داشته اند و دارند و به نظر می رسد جامعه مدنی وزوان و میمه بیشتر توسعه شهر و رهایی از مشکلات را می پسندد تا حواشی بدون بُرد.
دراین راستا، پیشنهاد تشکیل محفلی برای حل اختلافات و رسیدن به یک راهبرد مشترک میان دوشهر که درمقاله شماره قبلی ماهنامه به آن اشاره شد قابل ارزیابی است. کمیته و انجمنی که "وجود اختلافات"را تایید کند و به دنبال "ریشه کن کردن آنها "باشد.
همچنین بحث قنات های یونسکویی محملی شد برای اینکه پیشنهاد شود حال که از عرصه و جغرافیای منطقه میمه پارافراتر نهاده ایم و درسطح کشور وجهان مطرح شده ایم، بیایید با تشکیل"کمیته همدلی"اختلافات ریز و درشت را فارغ از تریبون و محافل تخریبی حل کنیم. دراین فرایند ، وظیفه نخبگان دوشهر اینست که با همدلی، شیرینی اتحاد را درجامعه کوچک خود ترویج دهند.
منتقدانی هم که می گویند اساسا بحث گفتمان دوشهر فایده ندارد، لطفا به این سوالات پاسخ دهند که آیا گفتگو ومذاکره با مردم سرزمینی که سالیان سال است در کنار ما زندگی می کنند سخت تر است یا حل مشکل افاغنه و تصرف قطره چکانی اراضی میمه توسط برخی مناطق اطراف و نیز بیکاری جوانان! آیا باید موارد اختلافی دوشهر را تعمیم به کل شهروندان داد؟ آیا طرح مشکلات مربوط به قنات و مساله ریز ودرشت دیگر، نمی تواند درمحفلی بومی مطرح و برای آن راه حلی پیدا شود و باید برای رسیدگی حتما تا دفاتر بالادستی برود !!
مخاطبان عزیز، بهتر می دانید چند سالیست که "بخش میمه "با سابقه تاریخی و فرهنگی زیاد خود درتلاش برای شهرستان شدن وارتقای سیاسی است و براساس قانون، این مرکزیت به شهر میمه (مرکز بخش ) تعلق دارد . دراین روند گفتمان های مختلفی به گوش می رسد که خردمندان و مردم هر دوشهر باید ریل گذاری مناسبی برای آن داشته باشند و به توافقی برسند تا قانونگذار هم سریعتر قانون را اجرایی کند.
باید توجه داشت که میمه و وزوان که دربرگیرندۀ نقاط جمعیتی است و بافتهای شهری و روستایی با فاصلۀ نسبتاً کم از یکدیگر دارند، برای همگرایی در جهت مطالبه گری از مرکز، پتانسیل های خوبی در اختیار دارند. هر دوشهر تاچند سال آینده به لحاظ کالبدی به هم پیوند خواهند خورد. قطعا با همگرایی و اتحاد، راهبرد تفرقه افکنی ، تشدید و دامن زدن به اختلافات از سوی مغرضان خنثی می شود و روزی فرا می رسد که این اختلافات ریز ودرشت کنونی با درایت مرتفع و به سود آینده دوشهر تمام می شود.
به یاد داشته باشیم که با یکدیگر، ایستاده ایم اما جدا از هم ، سقوط می کنیم.....
* اختلافات نداریم
* اختلافات بزرگ نمایی شده است
* مقاله نوعی پیشداوری درخصوص مشکلات است
* اصلا با وزوان حرفی نداریم!
البته محوری که بنده در مقاله به دنبال آن بودم این بود که چرا دوشهر میمه و وزوان به اختلافات ریز ودرشت خود پایان نمی دهند و علی الحال اختلافات و سوء تفاهمات موجود به سود وضرر چه کسانی (چه مناطقی ) تمام می شود؟ به بعبارتی ؛ داستان دوشهر واقعا چه سرانجامی خواهد داشت؟
برای پاسخ به این سوالات، بیایید روی مساله کمی بیشتر تمرکز کنیم:
علاقه مندان به این مرز وبوم به خوبی می دانند دو شهر تاریخی میمه و وزوان به عنوان بدنه اصلی بخش ، اختلافاتی درظاهر دارند که درگذر زمان ودر پی اندیشه و تفکر شخصیت ها و مسئولان رخ داده است . مسئولانی که اکثرا بومی نبوده اند . مسئولانی که برای رتق و فتق امور بخش، هیچگاه خود را درگیر اختلافات جزئی دوشهر نکردند و بیشتر تمرکز بر کلیات را پسندیدند . درحالی که جزئیات کم کم در گذر زمان به معضلات کلی تبدیل شد و مسائلی که پیشینیان ما با جلسه ای درمنازل بزرگان حل می کردند کم کم به نشست های استانی ، جلسات شوراها ، سخنرانی ها و تریبون ها و فضای مجازی کشیده شد. اما حقیقت امر اینکه مردم دوشهر سالیان سال است درکنار یکدیگر زندگی مسالمت آمیزی داشته اند و دارند و به نظر می رسد جامعه مدنی وزوان و میمه بیشتر توسعه شهر و رهایی از مشکلات را می پسندد تا حواشی بدون بُرد.
دراین راستا، پیشنهاد تشکیل محفلی برای حل اختلافات و رسیدن به یک راهبرد مشترک میان دوشهر که درمقاله شماره قبلی ماهنامه به آن اشاره شد قابل ارزیابی است. کمیته و انجمنی که "وجود اختلافات"را تایید کند و به دنبال "ریشه کن کردن آنها "باشد.
همچنین بحث قنات های یونسکویی محملی شد برای اینکه پیشنهاد شود حال که از عرصه و جغرافیای منطقه میمه پارافراتر نهاده ایم و درسطح کشور وجهان مطرح شده ایم، بیایید با تشکیل"کمیته همدلی"اختلافات ریز و درشت را فارغ از تریبون و محافل تخریبی حل کنیم. دراین فرایند ، وظیفه نخبگان دوشهر اینست که با همدلی، شیرینی اتحاد را درجامعه کوچک خود ترویج دهند.
منتقدانی هم که می گویند اساسا بحث گفتمان دوشهر فایده ندارد، لطفا به این سوالات پاسخ دهند که آیا گفتگو ومذاکره با مردم سرزمینی که سالیان سال است در کنار ما زندگی می کنند سخت تر است یا حل مشکل افاغنه و تصرف قطره چکانی اراضی میمه توسط برخی مناطق اطراف و نیز بیکاری جوانان! آیا باید موارد اختلافی دوشهر را تعمیم به کل شهروندان داد؟ آیا طرح مشکلات مربوط به قنات و مساله ریز ودرشت دیگر، نمی تواند درمحفلی بومی مطرح و برای آن راه حلی پیدا شود و باید برای رسیدگی حتما تا دفاتر بالادستی برود !!
مخاطبان عزیز، بهتر می دانید چند سالیست که "بخش میمه "با سابقه تاریخی و فرهنگی زیاد خود درتلاش برای شهرستان شدن وارتقای سیاسی است و براساس قانون، این مرکزیت به شهر میمه (مرکز بخش ) تعلق دارد . دراین روند گفتمان های مختلفی به گوش می رسد که خردمندان و مردم هر دوشهر باید ریل گذاری مناسبی برای آن داشته باشند و به توافقی برسند تا قانونگذار هم سریعتر قانون را اجرایی کند.
باید توجه داشت که میمه و وزوان که دربرگیرندۀ نقاط جمعیتی است و بافتهای شهری و روستایی با فاصلۀ نسبتاً کم از یکدیگر دارند، برای همگرایی در جهت مطالبه گری از مرکز، پتانسیل های خوبی در اختیار دارند. هر دوشهر تاچند سال آینده به لحاظ کالبدی به هم پیوند خواهند خورد. قطعا با همگرایی و اتحاد، راهبرد تفرقه افکنی ، تشدید و دامن زدن به اختلافات از سوی مغرضان خنثی می شود و روزی فرا می رسد که این اختلافات ریز ودرشت کنونی با درایت مرتفع و به سود آینده دوشهر تمام می شود.
به یاد داشته باشیم که با یکدیگر، ایستاده ایم اما جدا از هم ، سقوط می کنیم.....